Առաջարկվում է Երևան քաղաքի Շենգավիթ վարչական շրջանի Նորագավիթի 1-ին փողոցը (սկսում է Արշակունյաց պողոտայից, հատում Հյուսիս-հարավ ավտոմայրուղին, հասնում մինչև Արտաշատի խճուղի)՝ փակուղիներով՝ 1-ին փակուղի (սկսում է  Նորագավիթ 1-ին փողոցի 7/2 հասցեից հասնում մինչև 1-ին փակուղի 27Ա հասցե), 2-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 21 հասցեից հասնում  մինչև 2-րդ փակուղի 44 տուն), 3-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոց 42-44 տներից ավարտվում 3-րդ փակուղի 4-րդ տան մոտ, միանում է Նորագավիթ  10-րդ փողոցին), 4-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 165/1 հասցեից հասնում մինչև 4-րդ փակուղի 10 տուն), 5-րդ փակուղի (սկսում է Նորագավիթ 1-ին փողոցի 5-րդ փակուղու 1-ին տնից հասնում մինչև 9/3 տուն), անվանակոչել հայ նշանավոր բռնցքամարտիկ, Օլիմպիական չեմպիոն, Եվրոպայի եռակի և ԽՍՀՄ բազմակի չեմպիոն Վլադիմիր Ենգիբարյանի անվամբ՝ «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 1-ին փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 2-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 3-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 4-րդ փակուղի», «Վլադիմիր Ենգիբարյան փողոց, 5-րդ փակուղի»:

Նախագծի հեղինակ՝ Երևանի ավագանու «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության անդամ Արևիկ Բլեջյանց:

Կենսագրական տվյալներ

Վլադիմիր Ենգիբարյանը ծնվել է 1932 թվականի ապրիլի 24-ին Երևանում: Ընտանիքի չորրորդ զավակն էր, նա առաջին անգամ բռնցքամարտի բաժին եկավ 14 տարեկանում՝ Արտյոմ Արուտյունովի, ապա՝ Էդուարդ Արիստակեսյանի ղեկավարությամբ։ Մի քանի տարի անց Ենգիբարյանը միացավ «Աշխատանքային ռեզերվների» երիտասարդական թիմին և 1951 թվականին նվաճեց ԽՍՀՄ առաջնության իր առաջին մեդալը՝ բրոնզե մեդալը թեթևագույն քաշային կարգում:

1951թ նվաճել է  ԽՍՀՄ առաջնության բրոնզե մեդալ՝ թեթևագույն քաշային կարգում (մինչև 54 կգ):

1953թ. նվաճել է թեթևագույն քաշային կարգում (մինչև 60 կգ) բրոնզե մեդալ՝ յոթակի չեմպիոն Անատոլի Գրեյների հետ վիճահարույց կիսաեզրափակչից հետո:

1955, 1956, 1958թթ. նվաճել է ԽՍՀՄ առաջնության ոսկե մեդալ՝ կիսամիջին քաշային կարգում (մինչև 63,5 կգ), ինչպես նաև ԽՍՀՄ ժողովուրդների 1-ին Սպարտակիադայի հաղթող (1956թ.):

Չնայած 1952 թվականի Հելսինկիի Օլիմպիական խաղերի ազգային հավաքականում չընդգրկվելուն, Ենգիբարյանը չի հապաղել։ 

1953 թվականին Վարշավայում ԽՍՀՄ-ի համար կայացած Եվրոպայի դեբյուտային առաջնությունում նա դարձել է Հին Աշխարհի առաջին խորհրդային չեմպիոնը 60 կգ քաշային կարգում։ Այս հաջողությունը կանխորոշեց նրա հետագա ուղին. 1955 և 1958 թվականներին նա երեք անգամ նվաճեց ԽՍՀՄ առաջնությունը (1955, 1956 և 1958 թվականներին), իսկ 1957 և 1959 թվականներին նա կրկին բարձրացավ Եվրոպայի պատվո հարթակ։

1953թ.-ին խորհրդային բռնցքամարտիկների շրջանում դարձել է առաջին Եվրոպայի չեմպիոնը՝ եզրափակչում հաղթելով հունգարացի Իշտվան Յուհասին։

1957 թվականին արժանացել է  կրկին «ոսկե» մեդալի և «ամենատեխնիկական բռնցքամարտիկ» մրցանակի ։

1959 թականին ստացել է երրորդ եվրոպական տիտղոսը՝ եզրափակչում հաղթելով իտալացի Պիերո Բրանդիին:

1956 թվականին Մելբուռնում կայացած Օլիմպիական խաղերում Ենգիբարյանը դարձել է  ԽՍՀՄ պատմության մեջ երկրորդ բռնցքամարտի օլիմպիական չեմպիոնը (Վլադիմիր Սաֆրոնովից հետո) և առաջինն ու դեռ միակը մեր ամբողջ տարածաշրջանում:

Առաջին մենամարտում նա կոտրեց լեհ Լեշեկ Դրոգոշի դիմադրությունը, ապա նոկդաունի ենթարկեց ֆրանսիացի Կլոդ Սալուդեին և հարավաֆրիկացի Հենրի Լուբշերին, իսկ եզրափակչում հաղթեց ագրեսիվ իտալացի Ֆրանկո Նենցիին:

1960 թվականին Հռոմում կայացած Օլիմպիական Խաղերում իր երկրորդ մենամարտում, Ենգիբարյանը հաղթեց գերմանացի Վերներ Բյուսեին, սակայն ձախ ձեռքի լուրջ վնասվածք ստացավ և քառորդ եզրափակչում պարտվեց լեհ Մարիան Կասպշիկին։ Դրանից հետո նա որոշեց ավարտել մարզական կարիերան։

Իր կարիերայի ընթացքում նա անցկացրել է 267 պաշտոնական մենամարտ, տարել 255 հաղթանակ, երբեք նոկդաունի չի ենթարկվել և երբեք չի ստացել վնասվածք։

Հանելով ձեռնոցները՝ նա հիմնադրեց ԽՍՀՄ առաջին հանրապետական բռնցքամարտի դպրոցը Երևանում` իր հայրենիքում, ղեկավարեց այն ավելի քան 30 տարի, դարձավ AIBA միջազգային կատեգորիայի դատավոր աշխարհի խոշոր մրցաշարերում։

1993 թվականից շարունակեց մարզչական աշխատանքը Լոս Անջելեսում՝ մարզելով բազմաթիվ տաղանդավոր հայորդիների: Հայաստանի նախագահը անձամբ լեգենդին պարգևատրել է բազմաթիվ պատվոգրերով։

2013 թվականի փետրվարի 1-ին Վլադիմիր Ենգիբարյանը մահացավ Լոս Անջելեսում, իսկ երկու շաբաթ անց թաղվեց Երևանի քաղաքային պանթեոնում։

Վլադիմիր Ենգիբարյանը հավերժ կմնա «ինտելեկտուալ» բռնցքամարտի խորհրդանիշ՝ արագության, պլաստիկության, ոչ ավանդական տեխնիկայի և մրցակցի նկատմամբ հարգանքի համադրությամբ: Նրա դպրոցը մինչ օրս կրում է նրա անունը՝ շարունակելով ոգեշնչել երիտասարդներին հետևել ռինգի կարգապահության, տեխնիկայի և ազնվականության ուղուն:

Նա ուսուցանում էր իր սաներին. «Բռնցքամարտը սովորեցնում է ոչ թե կռվել, այլ` մտածել: Դա մտքի և ուժի միասնություն է»:

Պարգևատրվել է`

«Վաչագան Բարեպաշտի» կրծքանշանով,

2009թ. պարգևատրվել է «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի մեդալով,

«Մարշալ Բաղրամյանի անվան» կրծքանշանով:

Մինչ այսօր նա համարվում է տարածաշրջանի բռնցքամարտի միակ օլիմպիական չեմպիոնը: